Zijn moeder wist niet veel van haar afkomst. Als ze haar vader vroeg iets over haar overleden moeder te vertellen was al hetgeen hij tegen haar zei: ‘je moeder was een goed vrouwtje’. Maar er valt toch wel wat meer te vertellen, zei ze dan. Het bracht haar niet verder.
Op een dag heeft de schrijver van dit blog de idee dat zijn geheugen hem in de steek begint te laten. Hem zal toch niet gebeuren wat zijn moeder overkwam? Niets kunnen doorgeven aan zijn kinderen. Hij begint daarom aantekeningen te maken die hem later kunnen ondersteunen bij het ophalen van herinneringen. Als na een bezoek aan de dokter blijkt dat hij zijn hersenen wat overbelast had en dat zijn herinneringen wel weer terug zullen keren is hij zover op streek met het maken van zijn aantekeningen dat hij besluit door te gaan.
Zo ontstaan anekdotische verhalen die hij deelt met ‘vrienden’ op Facebook. Die vinden dat leuk en ze roepen hem op een boek te schrijven. Dat boek werd dit blog. Hij kiest de naam Otto Liesbreuk voor de protoganist in dit blog. Het blog is geen biografie maar een serie ultrakorte verhalen in de ‘derde persoon’. Dat maakt het schrijven gemakkelijk. Je praat immers makkelijker over een ander dan jezelf. Je kunt ook iets weglaten of ‘vergeten’, je eigen interpretatie van gebeurtenissen geven. Let op: feiten zijn feiten, verhalen zijn de interpretatie van de schrijver (dat heeft hij van Wittgenstein, zijn favoriete filosoof, maar daarover elders.) Zie de verhalen maar als ‘kralen aan een ketting’. Die ketting beschrijft in ieder geval een leven waarover de schrijver blij zegt het te hebben mogen (be)leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten